Haarverlies door Chemotherapie
Hoi, ik ben Chantal Deen, 46 jaar jong en ik had borstkanker. Doordat ik chemo’s moest ondergaan wist ik dat ik mijn haar, tijdelijk ging verliezen. Via een andere lotgenote kwam ik terecht bij Mienis en co voor pruiken en haarwerken. Haarverlies is zeker voor vrouwen geen pretje en daarom is het zo fijn dat Mienis & Co er is. Zij weten als geen ander hoe belangrijk het is dat je haar goed zit. Mijn zoektocht en het uiteindelijk verliezen van mijn haar heb ik beschreven in mijn blog. Ik hoop dat jullie net zo enthousiast zijn over de warme, hartelijke, begripvolle en deskundige vrouwen van Mienis & Co.
Mijn blog: http://toughdutchcookie.blogspot.nl
Haar eraf dan pruikje op
Vanaf mijn 4e levensjaar heb ik rood haar. In mijn kindertijd was het hebben van rood haar geen pretje. De scheldwoorden waren niet van de lucht. “Rooie, spring eens op groen”, “Vuurtoren” en ga zo maar door. Van huis uit kreeg ik mee dat ik van me af moest bijten als ze lelijke dingen riepen over mijn haar. Há, hoor ik de meesten van jullie denken, daar lag de kiem van mijn grote bek. Dat klopt, ik heb goed van me af leren bijten dankzij mijn rode haardos.
Trots op mijn rode haardos
Vroeger werd ik vaak door volwassen vrouwen aangesproken op mijn rode haar. Dat ze het zo mooi vonden en dat ik later er trots op zou zijn. Dat trots zijn heb ik nu pas bereikt, eigenlijk. Ik heb één keer bij een kapper mijn haar laten verven naar de kleur mahonie (een beetje donkerder dan wat ik had). Tádá, zei de kapper,…. en toen helemaal niets. Er was niets gebeurd, de verf had niet gepakt. Dat was mijn eerste en tevens laatste kleuravontuur. Trots was ik op mijn haarkleur en ook dat ik (nog) geen grijze haren had. Nadeel van rood haar is dat mensen je altijd onthouden of zou dat door mijn immer sprankelende persoonlijkheid komen??? Hoe dan ook, mensen wisten altijd wel dat die kleine rooie was geweest of dat ze die rooie hadden gezien. Hoe moet dat dan nu? Gaan mensen mij nog wel herkennen??
Hatsiekideé, mijn haar is eraf.
De dag die ik wist dat zou komen;-))) Ik kan jullie melden, het is reuze meegevallen. Het resultaat is niet slecht maar nu heb ik nog een beetje haar en straks zit daar niets meer. Dat zal vast nog een beetje raar zijn maar het ergste heb ik nu gehad. We leven op dag 15 na chemo dus het zat eraan te komen. Gisteren had ik werkgever S van de sportschool aan de lijn en zij vroeg “Goh, zit je haar er nog” waarop ik zei “Ja, joh nog steeds op zijn plek” om er vervolgens een stuk of 15 haren uit te trekken, oeps. De rest van het gesprek is mij verder ontgaan dus hopelijk heb ik niets raars gezegd. Nanette Mienis had aangegeven dat zodra ik er meer haren uit zou trekken dan gewoonlijk, ik moest bellen.
Nanette gebeld en zij pakte gelijk de koe bij de horens en maakte een afspraak voor vanochtend 11 uur. Vanochtend heb ik eerst nog een bakkie cappuccino gedronken op de sportschool met mijn nog weelderige haardos (niet helemaal waar het verval zat er al in). Mijn rijbewijs moet binnenkort worden verlengd dus ik ben ook nog even op mijn fiets gesprongen om pasfoto’s te laten maken met mijn eigen haar. Ik ga er namelijk wel vanuit dat ik nog zeker 10 jaar naar die foto moet kijken. Achteraf durf ik nu te zeggen dat ik beter met mijn pruik op de kiek had moeten gaan maar achteraf is een koe in zijn kont kijken en dat is natuurlijk nooit fijn, hahaha.
Haarverlies en kinderen
Nanette had aangegeven dat het slim zou zijn om de kinderen en ook manlief mee te nemen naar het knipritueel en dan het pruikje op. Dochter S wilde absoluut niet mee, ze vindt het nog steeds moeilijk dat ik kanker heb. We praten er wel over maar ze is bang dat als iedereen in haar omgeving het weet, zij dan zielig is en zo wordt behandeld. Dwingen heeft hier geen zin. Man A en zoon B gaan wel mee en zo staan we dan tegen 11 uur voor de deur bij Nanette.
Spannend
Eenmaal binnen vind ik het toch wel een beetje spannend. Het liefst wil ik roepen “Joh, laten we het maar volgende week doen!” maar dan blijf ik het uitstellen. Het moet! Vind je het niet eng dan? Ja, ik doe het wederom bijna in mijn broek maar het moet écht. Zoon B staat te popelen want hij weet dat hij mijn haar eraf mag knippen. Anders was hij natuurlijk nóóóit mee naar Nanette gegaan;-) Na een bakkie pleur is het dan zover, mijn haar wordt in drie staartjes gedaan zodat zoonlief het er makkelijk af kan knippen.
Chantal
